چقدر منتظریم ؟!
آیا این بی‌انصافی نیست که امام زمانمان بیش از 1170 سال منتظر ما باشد و ما به عنوان یک شیعه یک سال، یا چند ماه و یا حتی چند لحظه منتظر او نباشیم؟
او با محبتی غیرقابل وصف، شب‌ها در مناجاتش با خدا از ما یاد کرده و می‌کند، اما ما یا هرگز از او یادی نمی‌کنیم و یا همواره به فکر حوائج شخصی خودمان هستیم.
در واقع ما خیلی بی‌انصافیم، چرا که عامل اصلی غیبت آقا ماییم و در عین حال فکر می‌کنیم هیچ تقصیری در غیبت آقا نداریم!
آیا برای جامعه بشری زشت نیست که خداوند نجات دهنده آنها را، یازده قرن قبل برای هدایت آنان انتخاب کند و حتی آن بزرگوار به مردم بفرماید: اگر به طور یکپارچه مرا بخوانید هرگز از دیدار من محروم نخواهید شد، ولی هیچ کس ندای او را پاسخ نداده و همه او را به نسل‌های آینده حواله بدهد و بگویند حالا که امام زمان (عج) ظهور نخواهد کرد!
اگر کوفیان 25 سال امیرالمومنین (ع) را خانه نشین کردند، ما با این تفکر غلط که هنوز خیلی به ظهور آقا مانده، امام زمانمان را حدود 1172 سال، خانه‌نشین کرده‌ایم. اگر جد غریبش در صحرای کربلا چند مرتبه ندای « هل من ناصر ینصرنی » را سر داد و به شهادت رسید، اما امام عصر (عج) هزاران مرتبه این ندا را به گوش ما رسانده‌اند.
براستی چند نفر از ما عملا به این ندا پاسخ داده‌ایم ؟
چند درصد از وقت ما متعلق به آقاست؟
چقدر مهدی فاطمه (علیهما السلام) را شناخته و چند نفر را با او آشنا کرده‌ایم؟
چقدر در مظلومیت، تنهایی و مهجوریت او مقصریم؟
مهدی فاطمه هم منتظر است!
گفتم شبی به مهدی، (عج) از تو نگاه خواهم گفتا که من هم از تو، ترک گناه خواهم
با تشکر از :
www.gole-entezar.blogfa .com
