نبرد بزرگ قرقیسیا 
برگرفته از کتاب : عصر ظهور
در روایات مربوط به سفیانى ، جنگ قرقیسیا که در مرزهاى سوریه عراق ترکیه بوقوع مى پیوندد حادثه اى خارج از روال طبیعى جنبش سفیانى و حوادث زمان ظهور بنظر مى رسد.. از این رو هدف اصلى سفیانى از جنگ عراق سلطه یافتن برآن کشور و ایجاد مقاومت در برابر نیروهاى ایرانى و زمینه سازان ظهور حضرت ، که از مسیر عراق به سوى سوریه و قدس پیش ‍ مى روند خواهد بود. ولى در راه عراق در اثر حادثه عجیبى جنگ قرقیسیا رخ مى دهد و آن حادثه پیدا شدن گنجى در مجراى فرات و یا نزدیک مجراى رود فرات است . بطوریکه عده اى از مردم براى دست یافتن به آن ، دست به تلاش مى زنند و آتش جنگ بین آنها شعله ور مى شود و بیش از صدهزارتن از آنها کشته مى شوند و هیچیک به پیروزى قطعى نمى رسند و به آن گنج دست نمى یابند. بلکه همگى از آن منصرف شده و به مسائل دیگر مشغول مى شوند.
منطقه قرقیسیا بطورى که در معجم البلدان آمده ، شهر کوچکى است در نزدیکى مدخل نهر خابور در رود فرات و امروز خرابه هاى آن نزدیک شهر ((دیرزور)) سوریه قرار دارد و نزدیک مرزهاى سوریه عراق است و به مرزهاى ترکیه سوریه نیز نسبتا نزدیک مى باشد.
با وجود پیچیدگى و ابهام برخى از جوانب نبرد قرقیسیا، همچون انگیزه ایجاد آن و طرفهاى درگیر آن غیر از سفیانى و پایان آن .. روایات ، وقوع آن را به صراحت و قاطعیت بیان مى کند و با اوصاف بزرگى آن را وصف مى نماید. مانند روایت ذیل که از امام صادق (علیه السلام ) روایت شده است که فرمود:
((همانا خداوند، در قرقیسیا سفره پر از طعامى دارد که سروش ‍ آسمانى از آن خبر مى دهد و ندا مى کند اى پرندگان آسمان و اى درندگان زمین بشتابید براى سیر شدن از گوشت تن ستمگران )) ⁽¹⁴³⁾
اینکه صحنه نبرد قرقیسیا به خوان و سفره الهى توصیف شده از این جهت است که درگیرى ستمگران با هم و ضعیف کردن نیروهاى یکدیگر از تقدیرات خداوند متعال است که به شکست آنها بدست حضرت مهدى (علیه السلام ) کمک مى کند. از این رو سفیانى بعد از این جنگ وارد عراق مى شود در حالیکه بخشى از نیروهاى خود را از دست داده است ، ایرانیان زمینه ساز، او را شکست مى دهند.. آنگاه حضرت مهدى (علیه السلام ) با ترکان که پس از شکست سفیانیان در نبرد قرقیسیا طرف درگیر در آن کار زار بوده اند. وارد نبرد مى شود.
چنانکه روایت اشاره مى کند، عرضه نبرد، بیابان خشک و بى آب و گیاه است و آنها اجساد کشتگان خود را دفن نمى کنند و یا قادر به دفن آنها نیستند، از این رو پرندگان آسمان و درندگان زمینى از گوشت لاشه هاى آنها شکم خود را سیر مى کنند و اینکه سربازان کشته شده نیز ستمگرند زیرا که آنها سربازان جباران و ستم پیشگان مى باشند. یا اینکه در میان آنها شمار زیادى از افسران و فرماندهان ستمکار از دو طرف وجود دارد.
از امام باقر (علیه السلام ) نقل شده که فرمود:
((سپس سفیانى با ابقع روبرو مى شود و با یکدیگر کارزار مى کنند، سفیانى او و همراهانش و اءصهب را به قتل مى رساند. آنگاه هیچ تصمیمى جز حمله به عراق ندارد سپاه خود را به قرقیسیا رسانده و در آنجا وارد نبرد مى شود، در این درگیرى صدهزار ستمگر کشته مى شود... و سفیانى لشکرى به تعداد هفتاد هزار نفر را به سوى کوفه گسیل مى دارد.)) ⁽¹⁴⁴⁾
برخى روایات ، تعداد کشتگان را یکصد و شصت هزار و بعضى بیش از آن یاد مى کنند، چه بسا صد هزار تن از ستمگران باشند همانگونه که این روایت مى گوید و بقیه از سربازان عادى و مزدوران و سایر مردم محروم باشند.
اما گنج مورد نزاع ، روایاتى چند در این باره آمده است که روشن ترین آنها در نسخه خطى ابن حماد از پیامبر صلى الله علیه و آله وسلم است که فرمود:
((رود فرات ، از کوهى از طلا و نقره پرده برمى دارد و آن را آشکار مى سازد بر سر آن جنگ و درگیرى بوجود مى آید بگونه ایکه از هر نه تن هفت تن کشته مى شوند. پس هرگاه شما آن را درک کردید به آن نزدیک نشوید.)) ⁽¹⁴⁵⁾
و نیز در همین نسخه آمده است :
((فتنه چهارم هیجده سال بطول مى انجامد، سپس در آنهنگام که باید پایان مى پذیرد و تحقیقا نهر فرات از کوهى از طلا پرده برمى دارد و مردم براى رسیدن به آن به جان یکدیگر مى افتند و از هر نه تن هفت تن کشته مى شوند.))
مراد از فتنه چهارم در این روایت ، اگر سلطه و استیلاى غرب و دیگر ملتها برمسلمانان باشد، چنانکه روایات به آن تصریح مى کند، آن فتنه طولانى خواهد بود. و اینک حدود یک قرن بر آن مى گذرد. و اگر منظور فتنه داخلى سرزمین شام باشد که ناشى از فتنه چهارم ، یعنى فتنه فلسطین است ، که در این جهت ممکن است جنگ داخلى لبنان ، آغاز این هیجده سال باشد.
و احتمال دارد آن گنج یاد شده ، معادن طلا و نقره اى باشد که در آنجا کشف خواهد شد و مورد اختلاف بین سه دولت و حامیان آنها واقع مى گردد، یا اینکه آن گنج ، نفت و یا معادن دیگر باشد.. من شنیده ام منطقه قرقیسیا از لحاظ نفت و دیگر معادن حتى اورانیوم غنى مى باشد و عملیات حفارى و تحقیقات در آن ، در حال اجراء بوده و از نتایج مثبتى برخوردار است .. منزه است خدایى که مقدار و مالکیت هر چیز در دست اوست .
اما طرف مقابل سفیانى در این نبرد: از نظر اکثر روایات ترکان هستند. ولى منظور از ترکان در اینجا چیست ؟ آنچه به نظر مى رسد و به طبیعت امور نزدیک تر است اینکه آنها سپاهیان ترک زبان هستند، چرا که درگیرى و نزاع بر سر دارائى اى است که نزدیک مرزهاى سوریه و ترکیه وجود دارد اما طرف سوم که در عراق است درگیر اوضاع داخلى خود و وجود دو دستگى در آن مى باشد، دسته اى طرفداران یمنى ها و ایرانیان زمینه ساز ظهور حضرت گروهى هواداران سفیانى مى باشند. اما قرینه هاى زیادى وجود دارد که این احتمال که مراد از ترکان در اینجا روسها باشد را تاءیید مى کند. بویژه روایاتى که خاطرنشان مى سازد آنها قبل از خروج سفیانى ، در جزیره ربیعه یا دیار بکر نزدیک قرقیسیا فرود مى آیند. و روایاتى که مى گوید سفیانى با ترکان به نبرد مى پردازد و سپس بدست حضرت مهدى (علیه السلام ) ریشه کن مى شوند و نخستین لشکرى را که آن حضرت براى جنگ با ترکان گسیل مى دارد آنها را شکست مى دهند و ظاهرا منظور از جزیره که در روایات متعدد یاد شده است و نیروهاى ترک زبان قبل از سفیانى در آنجا فرود مى آیند، همان منطقه اى است که به این اسم نامیده شده و با توجه به مطلق بودن و اضافه نشدن آن به اسم دیگر، جزیرة العرب و مانند آن نیست ، چنانکه مراد از فرود آمدن نیروهاى رومى در رمله چنانکه از روایات استفاده مى شود، همان رمله فلسطین است .
آرى از روایات گذشته مربوط به گنج و اینکه پیامبر صلى الله علیه و آله وسلم مسلمانان را از شرکت در نزاع برسر آن گنج نهى فرمود و از عبارت ((مردم براى رسیدن به آن به جان یکدیگر مى افتند)) استفاده مى شود که طرفهاى درگیر برسر گنج ، مسلمانان مى باشند ولى این مطلب مانع از آن نیست که دولت ترکیه طرف درگیر نباشد و ترکان روسى و یا هواداران ترکان ، آن دولت را یارى نکنند، چنانکه این تعبیر درباره آنان ، در روایات فرو آمدن نیروهاى آنان در جزیره وارد شده است . اما رومیان و مغربى ها که در برخى از روایات آمده است ، از طرفهاى درگیر در جنگ قرقیسیا هستند اما آن نشانه ها اندک و ضعیف است . و ممکن است ورود آنان براى کمک به سفیانى یا دیگران باشد.
اما نیروهاى اصلى و دشمنان سفیانى و هواداران و یاوران حضرت مهدى (علیه السلام )، یمنى ها و ایرانیان هستند که در نبرد قرقیسیا دخالت نمى کنند چرا که آن جنگ میان دشمنان آنها برقرار است ولى انگیزه مهمتر با توجه به ظواهر روایات ، اشتغال آنان به حوادث ظهور در حجاز و تلاش ‍ براى ارتباط و ایجاد وحدت نیروها با نیروى امام مهدى (علیه السلام ) است که آغاز نهضت ظهور آن حضرت در مکه مى باشد. البته ممکن است علت آن ، شعله ور شدن جنگ جهانى باشد که احتمال بیشتر مى دهیم بخشى از آن در این مرحله بوقوع بپیوندد. (که در این باره سخن خواهیم گفت .)
ابن حماد از على (علیه السلام ) روایت مى کند که حضرت فرمود:
((وقتى سواران سفیانى به سوى کوفه بحرکت درآیند او گروهى را در پى اهل خراسان مى فرستد در حالیکه اهل خراسان به طلب حضرت مهدى (علیه السلام ) بیرون مى آیند.)) ⁽¹⁴⁶⁾

درفش سرخ سفیانى
برگرفته از کتاب : عصر ظهور
برخى از روایات این مطلب را یاد نموده است ، مانند روایتى که در بحار از امیرمؤ منان (علیه السلام ) ضمن روایتى طولانى نقل شده است :
((و آن را نشانه ها و علامتهایى است و خروج سفیانى با درفش ‍ سرخ همراه است و فرمانده آن مردى از قبیله بنى کلب است .)) ⁽¹³⁰⁾
این پرچم سرخ رمز برترى جوئى و سیاست خون آشامى وى مى باشد.

جنبش سفیانى     
برگرفته از کتاب : عصر ظهور
سفیانى از شخصیتهاى بارز در نهضت حضرت مهدى (علیه السلام ) است . او دشمن سرسخت و رویاروى آن حضرت مى باشد، هر چند که امام (علیه السلام ) در حقیقت با نیروهاى کافرى که از سفیانى پشتیبانى مى کنند ربروست ، چنانکه آشنا خواهید شد.
روایات تصریح کرده است که خروج سفیانى از وعده هاى حتمى خداوند است ، از امام زین العابدین (علیه السلام ) روایت شده است که فرمود:
((امر قائم از سوى خداوند حتمى است و امر سفیانى نیز از جانب خداوند قطعى مى باشد و قائم ظهور نمى کند مگر پس از آمدن سفیانى )) ⁽¹¹⁴⁾
روایات مربوط به سفیانى متواتر اجمالى است ⁽¹¹⁵⁾ و پاره اى از آنها متواتر لفظى است ⁽¹¹⁶⁾ و اینک ما شمه اى از چگونگى شخصیت و جنبش او را ذکر کرده سپس به ارائه اخبار آن بطور پیوسته ، آنطور که روایات نقل کرده اند مى پردازیم .
بیوگرافى سفیانى
برگرفته از کتاب : عصر ظهور
بین دانشمندان اسلامى اتفاق نظر است که وجه تسمیه او به سفیانى به خاطر نسبت داشتن با ابوسفیان است ، چرا که وى از تبار ابوسفیان بشمار مى آید، همانگونه که فرزند زن جگرخوار نیز مى باشد به علت نسبت وى با جده اش هند زن ابوسفیان که در جنگ احد وقتى حمزه سیدالشهداء به شهادت رسید هند کوشید تا جگر حمزه را از فرط کینه بدندان بکشد.
از امیرمؤ منان على (علیه السلام ) نقل شده است که فرمود:
((فرزند هند جگرخوار از وادى یابس (دره خشک ) خروج مى کند. او مردى است چهارشانه و بدقیافه ، داراى سرى بزرگ ، بر صورت او اثر آبله پیداست وقتى او را مى بینى پندارى که یک چشم دارد، نامش ‍ عثمان و پدرش عیینه (عنبسه نسخه بدل ) او از فرزندان ابوسفیان است وارد سرزمین قرار و معین (با آرامش و آبى گوارا) مى شود و بر بالاى منبر آنجا قرار مى گیرد.)) ⁽¹¹⁷⁾
میان شیعه معروف است که او از اولاد عنبسه پسر ابوسفیان است و شاید از این رو آن را عیینه دانسته اند که کلمه عیینه در روایت با عنبسه اشتباه شده است . و در روایتى دیگر که شیخ طوسى آن را روایت کرده است وى را از فرزندان عتبه پسر ابوسفیان یاد مى کند. ⁽¹¹⁸⁾ و فرزندان ابوسفیان پنج نفرند: عتبه ، معاویه ، یزید، عنبسه و حنظله .
ولى در یکى از نامه هاى امیرمؤ منان (علیه السلام ) به معاویه ، بطور صریح آمده است که سفیانى از فرزندان معاویه است .
((اى معاویه ، مردى از فرزندان تو، بدخوى و ملعون و سبک مغز و ستمکار و واژگون دل و سختگیر و عصبانى است . خداوند رحمت و مهر را از قلب او برده است دائى هاى او همچون سگ خون آشام اند. گوئیا من ، هم اینک او را مى بینم اگر مى خواستم او را نام مى بردم و توصیف مى کردم که او پسرى چند ساله است ، لشکرى به سوى مدینه گسیل مى دارد. آنها وارد مدینه مى شوند و بیش از اندازه دست به کشتار و فحشاء مى زنند در این حال مردى پاک و پرهیزکار از آنها فرار مى کند، کسى که زمین را از عدل و داد سرشار خواهد ساخت همانگونه که از ظلم و ستم لبریز شده است و من نام او را مى دانم و مى دانم که در آن روز چند سال دارد و نشانه اش چیست .))
از امام باقر (علیه السلام ) نقل شده است که فرمود:
((او از فرزندان خالد پسر یزید پسر ابوسفیان است )) ⁽¹¹⁹⁾
و ممکن است جدش عنبسه یا عتبه یا عیینه یا یزید از نسل معاویه پسر ابوسفیان باشد که در این صورت اشتباه ، برطرف مى شود.
و مشهور نزد علماى سنت این است که نام وى عبدالله است و در نسخه خطى ابن حماد ص 74 نامش عبدالله پسر یزید است و نیز در روایتى از منابع ما نام او عبدالله آمده است ⁽¹²⁰⁾ ولى همچنانکه گفتیم ، مشهور این است که نام او عثمان است .

شب معراج و نشانه هاى ظهور
در حدیث مبارکى که ابن عباس از زبان پر نور آورنده اسلام حضرت محمد بن عبد الله (ص ) نقل کرده به نشانه هایى در رابطه با قیام جهانى حضرت صاحب الامر(ع ) تصریح شده است که به نظر خوانندگان عزیز مى رسد:
ابن عباس مى گوید: در شب معراج مطالبى به رسول اکرم (ص ) وحى شد که باید به وجود مقدس حضرت امیر المؤ منین (ع ) خبر داده شود و نیز به ائمه بعد از آن حضرت . بعد فرمودند که خداوند براى آخرین آنها نشانه هایى بیان فرمودند:
1 - عیسى بن مریم پشت سر آن بزرگوار نماز مى خواند .
2 - زمین را پر از عدل و داد مى کند چنانچه پر از ظلم و جور شده باشد .
3 - بندگان را به وسیله او (امام عصر) از هلاکت نجات مى دهم .
4 - گمراهان را به وسیله او هدایت مى کنم .
5 - نابینایان و بیماران را به وسیله او شفا مى دهم .
عرض کردم خداوندا! آن کى خواهد شد؟ خطاب رسید:
6 - هرگاه علم از میان برداشته شود و جهل و نادانى به جاى آن نشیند .
قرائت قرآن زیاد اما به آن کم شود .
7 - قتل و کشتار زیاد شود .
8 - فقها و هدایت کنندگان واقعى کم شوند (اشاره است به وجود علماى ربانى ) .
9 - علماى فاسق (بى عمل ) و خیانتکار زیاد شوند (آنان که دین را به فکر خود معنى مى کنند) .
10 - شعرا زیاد شوند .
11 - امت شما قبرستانها را مساجد قرار دهند .
12 - قرآنها را زینت کنند .
13 - مساجد را مجلل بسازند .
14 - جور و فساد زیاد شود .
15 - منکرات ظاهر شود .
16 - امت شما امر به منکر کنند .
17 - پیروان شما نهى از معروف کنند .
18 - مردها به مردها اکتفا کنند (لواط) .
19 - زنان به زنان قناعت کنند (مساحقه ) .
20 - زمامداران کافر شوند .
21 - دوستان حکمرانان گنهکار باشند .
22 - یاوران آنها ستمگران باشند .
23 - صاحبان راءى و نظر از آنان فاسقان باشند .
24 - سه خسوف در دنیا واقع شود: یکى خسوف در مشرق ، خسوف دیگر در مغرب و خسوف سوم در جزیره العرب .
25 - خراب شدن بصره به دست یکى از ذرارى تو (سید) که زنگیها دنبالش را بگیرند.
26 - قیام مردى از اولاد امام حسین (ع ) .
27 - ظهور دجال و قیامش از سجستان .
28 - خروج سفیانى .

بر گرفته از کتاب نشانه های ظهور

متن عربی حدیث هم موجود است اگر خواستید انرا هم میگذارم

سیمای حضرت مهدی

پیامبر اکرم (ص ) :

مهدی از منست, پیشانی باز و نورانی وبینی کشیده و باریک دارد .

رسول اکرم (ص) سیمای درخشان ان حضرت را به هنگام قیام پیروز مندانه اش را چنین ترسیم میکند

دیدگان مبارکش سرمه کشیده، محاسنش پر مو و بر گونه ی راست او خالی جذاب است

گویی مردی است از« شنوءه » و بر دوش او دو عبا است از « قطوان »

شنوءه منطقه ایست در یمن که قبیله ی ازد به انها منسوب است. مردان این منطقه در زیبایی ضرب المثل اند و قطوان نام محلی در کوفه و محل دیگری در سمرقند است .

امیرمومنان علی (ع) می فرمایند :

مهدی دیدگانی مشکی ، موهایی پرپشت ، چهره ای چون ماه تابان ، پیشانی باز و درخشان ، خالی بر گونه ی راست و نشانی ( چون مهر نبوت در میان دو کتف ) دارد .

شکمی چاق ، اندامی متناسب ، دندانهایی شفاف و شانه هایی پهن دارد .

چهره ای زیبا و موهایی جاذب دارد که بر شانه هایش فرو ریخته و درخشندگی چهره اش بر مشکی محاسن شریفش غلبه می کند .

    امام صادق (ع) می فرمایند :

صورتی زیبا ،گندمگون و چهره ای گلگون

ابروهایی کشیده ، صورتی نیکو ، دیدگانی مشکی ، بینی باریک . نیکو خمیده و پیشانی باز و درخشان      

السلام عیک یا صاحب الزمان

وقتی بهار با سپیدی شکوفه‏هایش از دریچه‏ی چشمانم سرک می‏کشد،

موج اشکی فرو خفته، از درون سینه‏ی تنگم به دیواره‏ی دل می‏کوبد و تو را می‏جوید.
بهار زیباست، لطیف و دوست داشتنی است،

اما بی‏تو ای زیباترین! ای لطیف‏ترین! ای بهار جان و ای طراوت بهاران!

هیچ زیبایی، دلم را بر نمی‏انگیزد؛ که دل در فراق تو سوخته دارم و نگاه در راه تو دوخته.
                             ای بهاری‏ترین فصل‏ها!  ای سبزترین بهاران!

دور از نگاه مهربان تو، دور از عنایت رحیمانه‏ی تو و دور از سرانگشت لطف تو، خزانیم و سرد، خشکیم و عطشناک. فراق تو برف سپید کهولت بر چهره‏مان می‏نشاند.

بیا که با تو بهاری شویم، بروییم و بیدار گردیم؛ که روییدن، تنها به زلال عشق تو معنا می‏یابد و باقی روییدن‏ها، ماندن است و پژمردن.

العجل       العجل        العجل

یا مولای یا صاحب الزمان

1- توجّه امام مهدى(علیه السلام) به شیعیان خویش

«إِنّا غَیْرُ مُهْمِلینَ لِمُراعاتِکُمْ، وَ لا ناسینَ لِذِکْرِکُمْ، وَ لَوْ لا ذلِکَ لَنَزَلَ بِکُمُ اللاَّْواهُ، وَ اصْطَلَمَکُمُ الاَْعْداءُ. فَاتَّقُوا اللّهَ جَلَّ جَلالُهُ وَ ظاهِرُونا.»:

ما در رعایت حال شما کوتاهى نمى کنیم و یاد شما را از خاطر نبرده ایم ، که اگر جز این بود گرفتارى ها به شما روى مى آورد و دشمنان، شما را ریشه کن مى کردند. از خدا بترسید و ما را پشتیبانى کنید.

2- عمل صالح و تقرّب به اهل بیت(علیهم السلام)

«فَلْیَعْمَلْ کُلُّ امْرِء مِنْکُمْ بِما یُقَرَّبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنا، وَلْیَتَجَنَّبْ ما یُدْنیهِ مِنْ کَراهِیَّتِنا وَ سَخَطِنا، فَإِنَّ امْرَأً یَبْغَتُهُ فُجْأَةً حینَ لا تَنْفَعُهُ تَوْبَةٌ، وَ لا یُنْجیهِ مِنْ عِقابِنا نَدَمٌ عَلى حَوْبَة.»:

هر یک از شما باید به آنچه که او را به دوستى ما نزدیک مى سازد، عمل کند و از آنچه که خوشایند ما نبوده و خشم ما در آن است، دورى گزیند، زیرا خداوند به طور ناگهانى انسان را مى گیرد، در وقتى که توبه برایش سودى ندارد و پشیمانى او را از کیفر ما به خاطر گناهش نجات نمى دهد.

?- تسلیم در مقابل دستورهاى اهل بیت(علیهم السلام)

«فَاتَّقُوا اللّهَ، وَ سَلِّمُوا لَنا، وَ رُدُّو الاَْمْرَ إِلَیْنا، فَعَلَیْنَا الاِْصْدارُ، کَما کانَ مِنَّا الاِْیرادُ، وَ لا تَحاوَلُوا کَشْفَ ما غُطِّىَ عَنْکُمْ، وَ اجْعَلُوا قَصْدَکُمْ إِلَیْنا بِالْمَوَدَّةِ عَلَى السُّنَّةِ الْواضِحَةِ.»:

از خدا بترسید و تسلیم ما شوید و کارها را به ما واگذارید، بر ماست که شما را از سرچشمه، سیراب برگردانیم، چنان که بردن شما به سرچشمه از ما بود، در پى کشف آنچه از شما پوشیده شده نروید. مقصد خود را با دوستى ما بر اساس راهى که روشن است به طرف ما قرار دهید.

?- تحقّق حتمى حقّ

«أَبَى اللّهُ عَزَّوَجَلَّ لِلْحَقِّ إِلاّ إِتْمامًا وَ لِلْباطِلِ إِلاّ زَهُوقًا، وَ هُوَ شاهِدٌ عَلَىَّ بِما أَذْکُرُهُ.»:

خداوند مقدّر فرموده است که حقّ به مرحله نهایى و کمال خود برسد و باطل از بین رود، و او بر آنچه بیان نمودم گواه است.

?- خلقت هدفدار و هدایت پایدار

«إِنَّ اللّهَ تَعالى لَمْ یَخْلُقِ الْخَلْقَ عَبَثًا وَ لا أَهْمَلَهُمْ سُدًى بَلْ خَلَقَهُمْ بِقُدْرَتِهِ وَ جَعَلَ لَهُمْ أَسْماعًا وَ أَبْصارًا وَ قُلُوبًا وَ أَلْبابًا ثُمَّ بَعَثَ إِلَیْهِمُ النَّبِیّینَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ مُبَشِّرینَ وَ مُنْذِرینَ، یَأْمُرُونَهُمْ بِطاعَتِهِ وَ یَنْهَوْنَهُمْ عَنْ مَعْصِیَتِهِ وَ یُعَرِّفُونَهُمْ ما جَهِلُوهُ مِنْ أَمْرِ خالِقِهِمْ وَ دینِهِمْ وَ أَنـْزَلَ عَلَیْهِمْ کِتابًا، وَ بَعَثَ إِلَیْهِمْ مَلائِکَةً یَأْتینَ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ مَنْ بَعَثَهُمْ إِلَیْهِمْ بِالْفَضْلِ الَّذى جَعَلَهُ لَهُمْ عَلَیْهِمْ.»:

خداوند متعال، خلق را بیهوده نیافریده و آنان را مهمل نگذاشته است، بلکه آنان را به قدرتش آفریده و براى آنها گوش و چشم و دل و عقل قرار داده، آن گاه پیامبران را که مژده دهنده و ترساننده هستند به سویشان برانگیخت تا به طاعتش دستور دهند و از نافرمانى اش جلوگیرى فرمایند و آنچه را از امر خداوند و دینشان نمى دانند به آنها بفهمانند و بر آنان کتاب فرستاد و به سویشان فرشتگان برانگیخت تا آنها میان خدا و پیامبران ـ به واسطه تفضّلى که بر ایشان روا داشته ـ واسطه باشند.

چقدر منتظریم ؟!

آیا این بی‌انصافی نیست که امام زمانمان بیش از 1170 سال منتظر ما باشد و ما به عنوان یک شیعه یک سال، یا چند ماه و یا حتی چند لحظه منتظر او نباشیم؟

او با محبتی غیرقابل وصف، شب‌ها در مناجاتش با خدا از ما یاد کرده و می‌کند، اما ما یا هرگز از او یادی نمی‌کنیم و یا همواره به فکر حوائج شخصی خودمان هستیم.

در واقع ما خیلی بی‌انصافیم، چرا که عامل اصلی غیبت آقا ماییم و در عین حال فکر می‌کنیم هیچ تقصیری در غیبت آقا نداریم!

آیا برای جامعه بشری زشت نیست که خداوند نجات دهنده آنها را، یازده قرن قبل برای هدایت آنان انتخاب کند و حتی آن بزرگوار به مردم بفرماید: اگر به طور یکپارچه مرا بخوانید هرگز از دیدار من محروم نخواهید شد، ولی هیچ کس ندای او را پاسخ نداده و همه او را به نسل‌های آینده حواله بدهد و بگویند حالا که امام زمان (عج) ظهور نخواهد کرد!

اگر کوفیان 25 سال امیرالمومنین (ع) را خانه نشین کردند، ما با این تفکر غلط که هنوز خیلی به ظهور آقا مانده، امام زمانمان را حدود 1172 سال، خانه‌نشین کرده‌ایم. اگر جد غریبش در صحرای کربلا چند مرتبه ندای « هل من ناصر ینصرنی » را سر داد و به شهادت رسید، اما امام عصر (عج) هزاران مرتبه این ندا را به گوش ما رسانده‌اند.

براستی چند نفر از ما عملا به این ندا پاسخ داده‌ایم ؟

چند درصد از وقت ما متعلق به آقاست؟

چقدر مهدی فاطمه (علیهما السلام) را شناخته و چند نفر را با او آشنا کرده‌ایم؟

چقدر در مظلومیت، تنهایی و مهجوریت او مقصریم؟

مهدی فاطمه هم منتظر است!

گفتم شبی به مهدی، (عج) از تو نگاه خواهم                    گفتا که من هم از تو، ترک گناه خواهم

با تشکر از :